21 april 2015
Nassaulaan 629
Aanleunflat van verzorgingshuis De Morgenster
Ik ken het gebouw.
Joëlla gaf er op Kroningsdag een concert.
Als ik mijn auto parkeer,
zie ik de ernaast gelegen Morgensterkerk.
Ik stap de centrale hal binnen.
De hoop dat de verpleegafdeling een andere
ingang heeft vervliegt.
Twee stokoude dames in rolstoel schreeuwen tegen elkaar.
'Ja ja het is warm.
Ja ja ….Ik heb een lange broek aan.'
Een groepje woningzoekers klontert bij elkaar.
Geen leuke gesprekjes.
Zelf heb ik ook geen zin
om een praatje aan te knopen.
Is het de sfeer die in het gebouw heerst?
Al wachtend observeer ik de bewoners die
van buiten naar binnen lopen
om naar hun flat te gaan.
Vijf van de tien met een rollator.
Het is niet humeurverbeterend
om geconfronteerd te worden met de toekomst.
Of is het juist prettig en geruststellend
om intern te kunnen verhuizen.
En hulp - als het nodig is - dichtbij is?
Dan zie ik een sportieve zestig plus vrouw
de brievenbus open maken.
Ze heeft wandelschoenen aan.
En uit haar rugzakje steken vrolijk een paar preien.
Komt ze op bezoek?
En neemt ze voor een bewoner de krant mee?
Of woont ze hier?
Ik zal er nooit achterkomen.
Ik zit op een bankje
naast twee keurig gekapte en sjiek geklede dames.
Na een minuut of tien stilte spreek ik hen aan.
'Bent u hier al eerder geweest voor een
bezichtiging?'
'Ja maar ik was steeds niet aan de beurt.
'Wilt u alleen hier wonen?'
'Ja, ideaal hier zo vlakbij de
Dorpsstraat.'
'Ik moet er niet aan denken.'
Zegt de ander.
Twee zussen?
Vriendinnen?
Daar stapt de woningconsulent binnen.
Er zijn veel gegadigden.
We passen niet in de lift.
Zoef zoef ….naar de dertiende verdieping!
Ik haal de centimeter uit mijn zak.
De flat is ruim en leuk ingedeeld.
Rolstoeltoegankelijk ook.
Een meneer maakt de deur naar balkon open.
Holy Moly het lijkt de euromast wel.
Ik grijp me aan het hekje vast.
Ondanks het heerlijke weer,
waai ik uit mijn jasje.
Geen enkele beschutting.
Ik zie me hier niet
met een kopje koffie en een boek
van het uitzicht genieten.
Geen lust om te wachten tot de mensen afdruipen.
en de winnaar uit de bus komt.
Ik meld me af met als reden 'te hoog'.
Mocht er weer een plek komen
op een lagere verdieping,
Dan weet ik nu hoe de flat
er van binnen uitziet.
Als ik wat later bij Joëlla mijn mailbox open,
zit er een aanbieding in
van een woning van de Camee.
Een complex van 'De goede woning'.
Een woningbouwverenging
met andere regels.
Ik moet de andere dag voor tien uur reageren.
Een afspraak maken om op kantoor te komen,
met de benodigde papieren.
Daarna mag ik pas de flat bekijken.
Ik bel de meneer op
en laat deze
aanbieding aan mij voorbijgaan.
Ik heb zo mijn twijfels of
ik wel in deze 'seniorengevangenis' wil wonen.
